Rząd do remontu. Raport CA KJ

Dwie kadencje rządów koalicji PO–PSL pokazały systemowe ograniczenia polityki ignorującej fakt fundamentalnej słabości i niesterowności państwa. Na długą metę Polską nie da się efektywnie kierować, ograniczając się do administrowania bieżącymi sprawami. Szczególnie pokazał to rozpad antyinstytucjonalnej polityki PO–PSL po wyjeździe Donalda Tuska do Brukseli.

Słabość polskiego państwa jest przede wszystkim pochodną słabości jego instytucji, jego niskiej zdolności do działania, bez względu na to, kto rządzi i jakie ma cele.

Największa słabości instytucji państwowych to niezdolność do programowania polityki, czyli ustalania i utrzymywania priorytetów państwa, świadomego podejmowania decyzji zbiorowych oraz – co z tym związane – koordynowania celów politycznych i jak najbardziej efektywnego rozdzielania zasobów dla realizacji przyjętej polityki.

Za tę słabość odpowiada przede wszystkim brak skutecznego centrum rządu – instytucjonalnego zaplecza premiera, które pozwoliłoby mu rzeczywiście, a nie tylko formalnie, kierować, koordynować i nadzorować prace Rady Ministrów.

Wzmacniając instytucjonalne zaplecze premiera, małym nakładem środków politycy uzyskaliby narzędzia do bardziej skutecznego realizowania konsekwentnej polityki państwa.

Nawet relatywnie niewielkie zmiany w organizacji Kancelarii Prezesa Rady Ministrów, Regulaminie Pracy Rady Ministrów, systemie oceny skutków regulacji mogą znacznie poprawić sprawność rządzenia w Polsce.