Czy wpłacać na WOŚP? Dobroczynność i płacenie podatków [PODCAST]

W Polsce prowadzimy nieustanne gry symboliczne: sushi czy karkówka, Halloween czy Wszystkich Świętych, WOŚP czy Caritas. Nawet dobroczynność stała się tożsamościowa. W kolejnym odcinku „Kultury poświęconej” rozmawiamy o blaskach i cieniach Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy.

„WOŚP umacnia wśród Polaków niechęć do ich własnego państwa. Każda instytucja publiczna jest nadal traktowana przez nas jako zewnętrzna i przemocowa struktura, która najprawdopodobniej marnotrawi pieniądze z naszych podatków. Uwielbiamy narzekać na wszelkie niesprawiedliwości, których ponoć doświadczamy ze strony tego wielkiego biurokratycznego molocha. Często nie mamy wręcz świadomości, że z naszych podatków są finansowane drogi, po których jeździmy, szkoła, do której posyłamy nasze dzieci i lekarze, u których możemy się leczyć, nie rujnując swoich domowych budżetów.” – mówi Konstanty Pilawa.

„My, jako Polacy, jesteśmy strasznymi fetyszystami infrastruktury, sprzętu, maszyn. Pamiętam, jak na początku pandemii dyskutowaliśmy w TVN na temat respiratorów. Powiedziałem wtedy za Marcinem Kędzierskim, że problemem może być nie brak respiratorów, tylko brak ludzi do ich obsługi. Narracja WOŚP od lat 90. jest taka, że ciągle brakuje nam sprzętu. Akcyjnością nie jesteśmy w stanie zbudować nic trwałego. Polska dostaje wielkie pieniądze z Unii Europejskiej, za które budujemy przeskalowaną infrastrukturę, lejemy wszędzie beton, ale nie mamy pieniędzy na ludzi, którzy w tej infrastrukturze będą mogli pracować. My już nie potrzebujemy akcyjności, która kupi sprzęt, my potrzebujemy, żeby ci ludzie, którzy dziś wrzucają do puszki i licytują paletkę Igi Świątek, płacili wyższe podatki na opłacanie pielęgniarek i lekarzy.” – komentuje Bartosz Brzyski.

„Akcyjność i zrywowość jest bardzo charakterystyczna dla WOŚP. Ostatnio na łamach naszego portalu Piotr Trudnowski o politycznej nadziei i beznadziei zwracał uwagę na to, że konfederacyjność to cecha narodowa Polaków. Potrafimy się zmobilizować w kryzysowej sytuacji, ale kiedy jakaś bieżąca potrzeba zostaje zaspokojona, rozsypujemy się.” – dodaje Piotr Kaszczyszyn.