Czas protekcjonizmu. Ku strategii suwerenności żywnościowej

Niniejsza publikacja jest próbą odpowiedzi na pytanie, jak prowadzić odpowiednią politykę zapewniającą obywatelom dostęp do dobrej jakości żywności krajowego pochodzenia, wspierając jednocześnie krajowych producentów i ich ekspansję na rynki zagraniczne i nie zatracając przy tym lokalnego, tradycyjnego charakteru produkcji rolnej.
Rozdział pierwszy koncentruje się na kwestiach związanych z bezpieczeństwem i samowystarczalnością żywnościową – czyli tym, czy w razie kryzysu Polska „jest w stanie się wykarmić”. Rozdziały drugi i trzeci opisują polski łańcuch żywnościowy wraz z jego przemianami od czasu reformy rolnej lat 40. XX wieku. Rozdział czwarty ma charakter rekomendacyjny. Wskazuje on z jednej strony wizję zrównoważonego rozwoju polskiego sektora rolno-spożywczego – jak znaleźć złoty środek między rynkiem a ojcowizną, między globalną ekspansją a rodzinnym charakterem polskiego rolnictwa. Przede wszystkim jednak proponuje alternatywne metody ochrony oraz wsparcia krajowych producentów żywności w dobie postępującej konsolidacji i internacjonalizacji jej produkcji w czterech głównych obszarach: bezpieczeństwa i stabilności, integracji sektora, silnych i efektywnych instytucji publicznych, a także zrównoważonego rozwoju i charakteru przemian na polskiej wsi.
Kluczowym wnioskiem płynącym z rozdziału czwartego jest konieczność większego zaangażowania sektora publicznego w ramach łańcucha żywnościowego i konieczność zerwania z prowadzoną w ostatnich dekadach polityką państwa jako „nocnego stróża”. Wyzwań jest wiele, lecz szans jeszcze więcej. To, czy polska wieś i rolnictwo zachowają swój tradycyjny charakter, czy Polska rzeczywiście będzie mieć szanse zostać „spichlerzem świata”, a także wiele innych kwestii stoi dziś pod znakiem zapytania. To, czy będziemy mieć odwagę samodzielnie poszukać na nie odpowiedzi, jest zaś kwestią woli politycznej.

