Berlin, prof. Nowak i AfD. Dlaczego Sikorski i „Wyborcza” wolą fantazje od polskiej racji stanu

Wystarczyło, że prof. Andrzej Nowak wystąpił w Berlinie na konferencji AfD, by „Gazeta Wyborcza” i minister Radosław Sikorski wpadli w panikę. Problem w tym, że zamiast polskiej racji stanu dostaliśmy święte oburzenie, mentorski ton i polityczną krótkowzroczność. Nie spodziewałem się niczego innego. Jest to jednak kolejny symboliczny moment, w którym widać, że obecny rząd i liberalne media poruszają się w rzeczywistości wyobrażonej.

Za każdym razem, gdy powtarzam sobie w myślach: „dosyć już tej krytyki rządu i liberałów, są ważniejsze sprawy na świecie”, dzieje się coś, co albo podnosi mi ciśnienie, albo wywołuje trudną do opanowania dawkę szydery. Z reakcjami „Gazety Wyborczej” i Radosława Sikorskiego na wykład Andrzeja Nowaka podczas berlińskiej konferencji organizowanej przez AfD jest dokładnie tak — ogarnia mnie jednocześnie gniew i śmiech.

Redaktor Bartosz Wieliński wypowiedział o tym wydarzeniu bardzo groźne słowa, które niewątpliwie rozgrzały antypisowską publiczność „Wyborczej”

„Dlatego na to spotkanie należy patrzeć jako na dowód na zbliżenie polskich populistów z niemiecką skrajną prawicą, któremu patronuje obecny prezydent” — napisał.

To jeszcze można jakoś przełknąć, w końcu antypisowski biznes musi się kręcić. Ale żeby minister spraw zagranicznych, wicepremier i chyba najpoważniejszy polityk obecnego obozu rządzącego wypisywał takie nonsensy? „Trzeba wyjątkowej krótkowzroczności, aby z zapiekłości do Unii Europejskiej legitymizować niemieckich rewizjonistów. Zaprawdę powiadam wam: bardziej bójcie się Niemiec nacjonalistycznych niż proeuropejskich” — stwierdził.

Do tego to narcystyczne, żenujące naśladowanie ewangelicznej frazy „zaprawdę powiadam wam”. Zbawiciel-minister radzi. Serio? Gdyby resort przez niego kierowany myślał choć trochę w kategoriach polskiej racji stanu, a nie racji Platformy Obywatelskiej, to nie tylko zachęciłby prof. Nowaka do udziału w konferencji organizowanej przez AfD, ale jeszcze zwrócił mu koszty dojazdu.

Czy naprawdę tak nieprawdopodobne jest, że AfD przejmie kiedyś władzę w Niemczech? Roztropne byłoby przynajmniej dopuszczenie takiej możliwości. A co wtedy zrobią liberałowie? Nic. Znowu będą świecić oczami — jak wtedy, gdy wygrał Trump. Zanim dojdzie co do czego, sami wypiszą się z dyskusji, dumnie nosząc odznakę europejskich prymusów starego porządku.

A co robił tam prof. Nowak? Dzięki Kanałowi Zero wiemy, że dopominał się o pamięć polskich ofiar II wojny światowej zamordowanych przez Niemców. Wskazywał na badania pokazujące, że niemieckie społeczeństwo wciąż nie ma wystarczającej wiedzy o tych zbrodniach. Podkreślał, że to nie tylko kwestia ofiar, ale w ogóle obecności polskiej historii i polskiego społeczeństwa w świadomości Niemców. „

Naszym największym sąsiadem na Wschodzie jest Rosja” – to zdanie powtarzane przez Angelę Merkel prof. Nowak krytykował jako przykład imperialnej wyobraźni Niemiec, która lekceważy narody Europy Środkowej. Rosja nie jest sąsiadem Niemiec — była nim w czasach zaborów, była też w konsekwencji paktu Ribbentrop-Mołotow.

Dlaczego Andrzej Nowak mówi w takim tonie? Bo wie, do kogo kieruje przekaz. Mówi do partii, która dziś otoczona jest w Niemczech kordonem sanitarnym, ale w przyszłości może przejąć władzę. W jej szeregach są politycy domagający się rewizji pamięci o Wehrmachcie, tacy, którzy widzą w Polsce winowajcę wybuchu wojny, i ci, którzy wykazują postawy prorosyjskie. Prof. Nowak nie reprezentował tam interesów PiS, ale interes Polski, także prawdziwy, choć jak widać nieuświadomiony, interes redaktora Wielińskiego i ministra Sikorskiego.

Do kogo więc mówić twardym językiem o polskim interesie i pamięci historycznej, jeśli nie właśnie do AfD? Co jest lepszą strategią: przekonywanie do polskich racji, czy chowanie się w skorupie jak żółw i udawanie, że problem zniknie, kiedy zamkniemy na niego oczy — jak chcą Sikorski i Wieliński?

Rozśmiesza mnie też sformułowanie, które ma mrozić krew w żyłach całego mainstreamu — „skrajna prawica” (cały dział na GW). Skrajnej prawicy już nie ma. „Nieskrajna” prawica w wydaniu CDU żadną prawicą nie jest — podobnie jak w Polsce prawicą nie jest PO. To, co nazywane jest „skrajnością”, abstrahując od mojego stosunku do AfD, jest po prostu prawicą. I to niezależnie, czy się to komuś podoba, czy nie.

Zabawne, że dokładnie takich samych argumentów używali liberałowie, kiedy jeszcze słaba prawica nowego typu krytykowała liberalną demokrację. Wtedy mówiono z poczuciem wyższości:

„Nie ma innej demokracji niż liberalna”. To, co wówczas brzmiało jak ojcowskie napomnienie dziś brzmi jak skrajna naiwność staruszka z demencją.

Na naszych oczach rodzi się demokracja nieliberalna, w której liberałowie nie mają monopolu na to, co dobre, piękne i prawdziwe, a świat przez nich urządzony po prostu się kończy.Dla własnego dobra powinni więc przestać żyć w świecie wyobrażonym i zacząć dotykać realnego życia. Nibylandia się skończyła, wróciła polityka.