Aborcja na życzenie. Banalność nowoczesnego zła w wydaniu Tuska i Leszczyny

Kiedy środowiska pro-life mówiły o aborcji, to często używały bombastycznego języka, niczym z Apokalipsy św. Jana. Tymczasem rzeczywistość okazała się jeszcze bardziej przerażająca. Donald Tusk i Izabela Leszczyna postanowili zafundować nam biurokratyczną banalność zła, której bliżej do analiz Hannah Arendt i twórczości Franza Kafki.

Kiedy mieszkańcy starożytnej Kartaginy składali najwięcej ofiar z dzieci? Intuicja podpowiadałaby zwrócenie się ku początkom kartagińskiej państwowości. Tymczasem nic bardziej mylnego. Archeolog Lawrence Stager podkreśla, że bogini Tanit była najbardziej głodna krwi niewinnych w czasie największego rozkwitu miasta.

Im wyższy rozwój polityczny, społeczny, gospodarczy, tym więcej dzieci stawało się żertwą dla zachłannego bóstwa… płodności. „Postęp cywilizacyjny wcale nie powoduje zaprzestania składania ofiar” – podkreślała prof. Bernadette Waterman Ward. Podstawowa nauka, jaka wydaje się płynąć z historii Kartaginy jest gorzka w swym pragmatycznym okrucieństwie: najciemniejszy moralny mrok kryje się w oślepiającym świetle jednostronnego postępu.

Do podobnych wniosków doszedł prof. Zygmunt Bauman, autor pracy Nowoczesność i zagłada. Na kilkuset stronach socjolog argumentuje, że Holocaust nie był tylko zwykłym wypadkiem przy nowoczesnej pracy, ale że w tej nowoczesności już kiełkował. Podobieństwo między fabryczną taśmą Forda a arcyprzemysłowym charakterem Zagłady nie jest zatem kwestią przypadku. Nowoczesność, zapoczątkowana gilotynami rewolucji francuskiej, nosi w sobie ziarna demonicznej ciemności.

Z lektury książki Baumana można wysnuć fundamentalny wniosek: nie istnieje coś takiego jak linearny przyrost moralnego dobra w historii. A postęp technologiczny nie równa się automatycznie postępowi w sferze wartości. Podobnie jak w przypadku Kartaginy moralne zło jest naszym natrętnym towarzyszem, nie odstępuje nas na krok, niczym Jungowski cień. Nowoczesność ma swój pozytywny awers w postaci realnego postępu w wielu obszarach życia, ale też mroczny rewers, którego nie da się tak prostu wymazać i wrzucić do dziejowego lamusa.

Tę paradoksalną, podwójną naturę nowoczesności widać bardzo dobrze w wydanych ostatnio przez Ministerstwo Zdrowia Wytycznych w sprawie obowiązujących przepisów prawnych dotyczących dostępu do procedury przerwania ciąży. Teoretycznie ma być to wyraz troski o zdrowie psychiczne kobiet w ciąży. W praktyce rząd Donalda Tuska tworzy boczną furtkę i otwiera szeroko tylne drzwi dla wprowadzenia w Polsce aborcji na życzenie.

W ten sposób symboliczna dla nowoczesnego postępu figura Lekarza, sługi życia – w ramach prawdziwie diabolicznej inwersji – przemienia się w akuszera śmierci. Podobnie jak dzieje się to w innych krajach Europy Zachodniej, np. Hiszpani, gdzie po wdrożeniu analogicznych rozwiązań prawnych roczna liczba aborcji wzrosła w przeciągu 20 lat z 6,3 tys. do ponad 101 tys.

Symboliczna jest droga, jaką w tym temacie przebyliśmy od jesieni 2020 r. Wówczas na ulicach polskich miast byliśmy świadkami prawdziwie mrocznych, aborcyjnych bachanaliów. Na krótki, spektakularny moment polityka splotła się z religijnością, a liderki Strajku Kobiet przypominały kapłanki starożytnego kultu. Jakby kartagińska bogini Tanit wróciła znów do świata ludzi. Teraz już jako patronka praw reprodukcyjnych zamiast tradycyjnie rozumianej płodności.

Po czterech latach z tamtej euforycznej, bachanaliowej energii nic już nie zostało. Postulaty Strajku Kobiet zostały wdrożone aktami prawnymi niższego rzędu- w logice biurokratycznej technokracji, a nie polityczno-religijnej rewolucji. I jest w tym coś jeszcze bardziej przerażającego, niż gdyby aborcja na życzenie została ogłoszona przy fanfarach, z medialnym przytupem, jako wielkie zwycięstwo sił postępu. Niczym we Francji, gdzie prawo do zabijania nienarodzonych zostało wpisane do konstytucji i przedstawione z patosem jako triumf kobiecej wolności.

Tymczasem w Polsce wylądowaliśmy raczej w wyobraźni Franza Kafki, w której zło nowoczesności wycieka ukradkiem ze ścian i biurek urzędników. Zło proceduralne, bezosobowe, skryte pośród gąszczu niezrozumiałych dla laika rozporządzeń, paragrafów i ustaw.

Zło w swej istocie banalne, jakby w Ministerstwie Zdrowia na stanowisku podsekretarza stanu został zatrudniony aborcyjny Adolf Eichmann. Zło tak przerażające, bo sterylne, uprzejme, przeprowadzane zawsze zgodnie z regulaminem. Zło wręcz mieszczańskie, o którym moglibyście przeczytać w Aborcji pani Dulskiej.

Jak wygląda terminacja ciąży przeprowadzona w warunkach klimatyzowanej nowoczesności z całą demoniczną zwyczajnością tego zabiegu możecie zobaczyć w ostatniej scenie pierwszego odcinka serialu Sceny z życia małżeńskiego. Na pierwszy rzut oka nie wydarzyło się tam nic szczególnego.

Po prostu gabinet lekarski, tradycyjna litania potencjalnych powikłań w stylu mdłości i wymiotów oraz bohater, który na moment wychodzi na korytarz, aby wrzucić monetę do automatu z napojami. Następnie jego żona połyka tabletkę o nic nie mówiącej nazwie. I popiją ją puszką Pepsi Light, bo w automacie nie było Coli. Następuje blokada progesteronu i ciąża się kończy. To wszystko. Pusta puszka ląduje w koszu.