VII Kongres KJ: Czy jesteśmy świadkami epidemii fatalizmu? Doomerzy i pokolenie Covid-19
W 2018 r. anonimowy użytkownik publikuje w serwicie 4chan charakterystyczny mem. Przedstawia młodego mężczyznę w czarnej bluzie, z kilkudniowym zarostem, podkrążonymi oczami, izolującymi od świata słuchawkami na uszach i papierosem. Naszkicowana w Paint’cie smutna postać otoczona jest takimi hasłami jak: „stracona młodość”, „bez szansy na awans”, „wstydzi się rozmawiać z rodziną”, „nie nawiązał przyjaźni od 2012”, „zależy mu, ale nic nie może zrobić”. Użytkownik podpisuje swoje dzieło jako „23-letni doomer” (doom – ang. fatum, los).
Mem bardzo szybko staje się viralem, młodzi ludzie na całym świecie zaczynają się utożsamiać z apatycznym „doomerem”, a sam obrazek zaczyna funkcjonować jak kategoria opisująca realne zjawiska społeczne. Wydaje się, że fatalistyczne treści zawarte w tej internetowej autoidentyfikacji korespondują z pewnymi zjawiskami, które obserwujemy również w polskim społeczeństwie. Zjawiskami, które można wiązać z nieomal dwuletnim już doświadczaniem pandemii. Co rusz słyszymy o alarmujących wskaźnikach dotyczących nastrojów społecznych, samotności, depresji, poczucia lekceważenia przez władzę czy nadwyżką tendencji indywidualistycznych kosztem wspólnotowych. Wszystko to łączy się zaś z poczuciem schyłkowości i życia w czasach końca zachodniej stabilności i dobrobytu, które to wizje docierają do nas zarówno ze świata polityki jak i popkultury.
[WESPRZYJ KONGRES, WPŁAĆ NA ZBIÓRKĘ I ODBIERZ LIMITOWANY NUMER „PRESSJI”]
W obliczu tego wszystkiego pojawiają się następujące pytania:
Czy rzeczywiście „doomeryzm” może nazywać realne zjawiska społeczne? Czy pokoleniowe doświadczenie pandemii dla młodych dorosłych będzie miało dalekosiężny wpływ na ich sposób funkcjonowania w społeczeństwie? Co może się kryć pod sformułowanie „Pokolenie C-19”? Czy istotnie mamy do czynienia z epidemią fatalizmu, a jeśli tak, to gdzie upatrywać źródeł tej postawy?
Naszymi gośćmi będą:
Michał Łuczewski – specjalista w dziedzinie socjologii narodu i pamięci. Pracownik naukowy Uniwersytetu Warszawskiego. Członek redakcji magazynu apokaliptycznego Czterdzieści i Cztery i klubu Polska – Rosja w Fundacji im. Stefana Batorego. W przeszłości pełnił funkcję zastępcy dyrektora Centrum Myśli Jana Pawła II
Karolina Wigura – specjalistka w dziedzinie socjologii, historii idei, filozofii polityki i etyki pamięci. Pracownik naukowy Uniwersytetu Warszawskiego. Członkini Zarządu Fundacji Kultura Liberalna. W latach 2016-2018 współdyrektorka studiów polskich w St. Antony’s College na Uniwersytecie Oksfordzkim. Obecnie Richard von Weizsäcker Fellow w Akademii Roberta Boscha w Berlinie.
Tomasz Stawiszyński – filozof, publicysta i eseista. Autor książek Potyczki z Freudem. Mity, pokusy i pułapki psychoterapii, Co robić przed końcem świata i Ucieczka od bezradności. Prowadzi podcast Skądinąd oraz własną stronę stawiszynski.org poświęconą popularyzowaniu filozofii.
Dyskusję poprowadzi Konstanty Pilawa, redaktor naczelny czasopisma idei „Pressje”.
[DOŁĄCZ DO WYDARZENIA KONGRESOWEGO NA FB I ZAPROŚ ZNAJOMYCH]
