Libura: 500 plus tylko dla niektórych osób z niepełnosprawnościami

„Obecnie ustawa, którą nazywamy 500 plus dla niepełnosprawnych, jest procedowana w senacie. Poprawki, które zostały zgłoszone w trakcie ostatniego posiedzenia komisji mają na celu umożliwić pobieranie świadczenia osobom niesamodzielnym, które jednocześnie mają uprawnienie do otrzymywania renty rodzinnej i socjalnej. Dzięki tym pracom unikamy sytuacji, która wyszła w analizie ustawy w jej pierwotnym brzemieniu. Zgodnie z zapisami z pierwszego projektu ustawy osoba niepełnosprawna od urodzenia, która jednocześnie otrzymywała rentę socjalną np. po śmierci jednego z rodziców, traci prawo do świadczenia 500 plus. Sytuacja jest absurdalna, ponieważ w momencie gdy poziom życia osoby niepełnosprawnej pogarsza się, ze względu na śmierć jedynego żywiciela rodziny, traci prawo do pobierania 500 plus” – zmiany do ustawy wprowadzającej świadczenie uzupełniające dla osób niepełnosprawnych komentowała nasza ekspertka, Maria Libura, na antenie radia TOK FM.

„Przy okazji procedowania tej ustawy widać jak skomplikowany jest nasz system orzeczniczy w zakresie niepełnosprawności. O tym problemie mówi się już od pewnego czasu. Na etapie prac sejmowych okazało się, że wyłączono z limitu tylko emerytury i renty z jednego systemu emerytalnego, z pozostałych już nie. Nawet osoby biegłe w temacie mają problem z interpretacją różnych systemów orzeczniczych. Przykładem problemu, który pojawił się dziś, podczas prac w komisji senackiej, były zastrzeżenia biura legislacyjnego co do zdefiniowaniem dodatku mieszkaniowego. Pojawiła się wątpliwość czy ma on charakter jednorazowy, co ma decydujące znaczenie dla interpretacji tego komu 500 plus przysługuje” – argumentowała Libura.

„Jednocześnie chciałabym dodać, że bardzo ważne jest, aby pomoc osobom niepełnosprawny nie opierała się jedynie na świadczeniach finansowych. Bardzo wiele z tych osób, przy lepszym wsparcia systemowym mogłoby podejmować prace zawodową. O tym również warto pamiętać ” – dodała ekspertka.

„W ocenie tej ustawy bardzo ważnym pytaniem jest to jak rozumiemy niesamodzielność. Z praktyki organizacji pozarządowych, które zajmują się osobami z ciężkimi i rzadkimi chorobami wynika, że bardzo często lekceważy się deficyt kognitywny. To znaczy bierze się pod uwagę fizyczną możliwość samoobsługową, czyli czy dana osoba jest w stanie sama iść do toalety, zjeść obiad czy umyć zęby. Z mniejszą uwagą traktuje się natomiast, coraz częściej występujący w naszym świecie, wymiar niesamodzielności jakim są wszelkiego rodzaju deficyty poznawcze. Przykładem takiej grupy są osoby z niepełnosprawnością intelektualną. To jedna z najbardziej zaniedbanych grup, nad którą należy się mocno pochylić. Historia zna wiele przypadków gdzie osoby z zaburzeniami poznawczymi miały problem z uzyskaniem odpowiedniego orzeczenia. To jedno z większych wyzwań przed którymi stoimy ” – podsumowała Maria Libura  z Centrum Analiz Klubu Jagiellońskiego.