Witamy na stronie Klubu Jagiellońskiego. Jesteśmy niepartyjnym, chadeckim środowiskiem politycznym, które szuka rozwiązań ustrojowych, gospodarczych i społecznych służących integralnemu rozwojowi człowieka. Portal klubjagiellonski.pl rozwija ideę Nowej Chadecji, której filarami są: republikanizm, konserwatyzm, katolicka nauka społeczna.

Zachęcamy do regularnych odwiedzin naszej strony. Informujemy, że korzystamy z cookies.
Jan Gładysiak  29 maja 2019

Grzegorz Schetyna idzie po zwycięstwo

Jan Gładysiak  29 maja 2019
przeczytanie zajmie 4 min

Lider Platformy zdając sobie sprawę jak trudne będzie zwycięstwo w jesiennych wyborach skupi się na tym co realne – pokonaniu Donalda Tuska. Po wyborach europejskich jest coraz bliżej sukcesu, a rozgrywka w październiku to będzie ostateczny cios. Póki co wszystko idzie po jego myśli – Tusk stracił nimb zwycięzcy, bo przyczynił się do porażki Koalicji Europejskiej.

Sytuacja polityczna w obozie opozycji rozwija się po myśli Grzegorza Schetyny. Zbudował zjednoczony obóz, ale winę za pierwszą wyborczą porażkę łatwo może zrzucić na Donalda Tuska, który pchnął narrację w kierunku antyklerykalnej fiksacji. Przewodniczący Rady Europejskiej, który miał być wunderwaffe opozycji, okazał się generałem minionej wojny, walczącym nie z tym kim trzeba i nie tak jak trzeba. Podekscytowana elita III RP wciąż nie rozumiejąc, że PiS nie walczy już z PO, tylko skupiło się na odbiciu elektoratu PSL oraz na walce o całkiem nowych wyborców, w ekstazie oklaskiwała Tuska wbijającego szpile Kaczyńskiemu na Uniwersytecie Warszawskim i później na marszu poparcia dla Koalicji Europejskiej.

Przewodniczący Rady Europejskiej dał w kampanii popis swoich zdolności, które znamy od lat – to głównie odwracania kota ogonem i dzielenia ludzi na uśmiechniętych i tych nieuśmiechniętych. Zawsze działało: opowiadanie o miłości i pojednaniu, a z drugiej strony deprecjonowanie przeciwnika, aż do finalnych ajatollahów. Elita była zachwycona, bo przecież tak pięknie namawia do pokoju i jedności, no ale ten Kaczyński znów dzieli… I tak w kółko.

Obecna Polska jest jednak inna niż w okresie premierostwa Tuska. Nie wszystkie media są mu wciąż przychylne. To, że po jego trzeciomajowym wystąpieniu głównym tematem stało się obrażanie katolików przez Leszka Jażdżewskiego jest zasługą TVP oraz całej machiny medialnej skupionej w rękach PiS. Siła Tuska w latach jego sukcesów była potęgowana przez dominację przychylnych mu mediów. Tusk wystawiając się na strzał albo nie przyjmuje do wiadomości, że sytuacja się zmieniła albo zwyczajnie nie umie inaczej robić polityki.

Schetyna na show Tuska musiał pozwolić, bo mimo liderowania w Koalicji jego otwarty sprzeciw wobec byłego premiera byłby dla niego polityczną śmiercią. Poza tym szansa na wygranie wyborów rzeczywiście była. Ale tak się nie stało. Paradoksalnie –to tym lepiej dla szefa Platformy. Oto bowiem Tusk stracił już bezpowrotnie swoją cudowną moc bezwarunkowego prowadzenia do zwycięstwa – angażując się tak mocno w kampanię stał się niewątpliwe jej twarzą.

Owszem, Grzegorz Schetyna też jest po tej samej stronie przegranych. Ale to on jest ojcem chrzestnym Koalicji Europejskiej, bez której klęska byłaby bardziej druzgocąca. To on zjednoczył opozycję, a nie Tusk. Sam fakt powstania koalicji już zawsze będzie wyłącznie zasługą Schetyny. Teraz to od jego ruchów i talentów negocjacyjnych zależy przyszłość tego tworu. Obojętnie w jakiej konfiguracji opozycja pójdzie do wyborów na jesieni, to Schetyna zawsze będzie mógł powiedzieć: miałem rację. Powie to, gdy opozycyjne partie pójdą osobno i zaliczą porażkę z rozpędzoną maszyną wyborczą PiS. Powie to też, gdy się zjednoczą i przegrają, mówiąc, że porażka mogła być większa.

Równocześnie Grzegorz Schetyna ma wszelakie narzędzia, by dalej czyścić sobie podwórko w Platformie i szerzej – po stronie całej opozycji. W PO już częściowo się to udało – wysłał do Brukseli najgroźniejszych rywali, Ewę Kopacz i Radosława Sikorskiego. Możemy być również niemal pewni zemsty Schetyny za wycięcie niemal wszystkich jego ludzi przez Tuska przed poprzednimi wyborami. Pewnie zdarzy się to chwilę przed rejestracją jesiennych list, tak by nic już nie można było zrobić i do końca kampanii stronnicy Tuska w PO musieli robić dobrą minę do złej gry.

Schetyna rozgrywa również całą opozycję. Wysyłając do Brukseli liderów SLD pozostawia ten ruch bez znanych twarzy, bo między rozpoznawalnością Włodzimierza Czarzastego, a popularnością Leszka Millera czy Włodzimierza Cimoszewicza jest przepaść. PSL nigdy zagrożeniem dla Platformy nie było, więc ich los w tegorocznej rozgrywce jest Schetynie całkowicie obojętny. Wiosna efekt świeżości straciła w tych wyborach i trudno mówić o spektakularnym sukcesie porównywalnym do Ruchu Palikota czy Nowoczesnej. Zaś ta ostatnia partia nie ma już żadnej przyszłości.

Po jesiennych wyborach do parlamentu, po których PO i tak będzie największą siłą opozycyjną, Schetyna będzie miał całkowicie podporządkowaną sobie partię.  Gdyby Tusk, który właśnie zaznał porażki, chciał wystartować przeciwko Andrzejowi Dudzie w wyborach prezydenckich, musiałby układać się ze Schetyną z pozycji petenta – ktoś przecież musi wyłożyć miliony na kampanię! Mało prawdopodobne, że zdecyduje się na takie upokorzenie. Dla Tuska lepszym od powrotu do polskiej polityki będzie przeczekać chude dla siebie lata na jakiejś intratnej międzynarodowej synekurze. Dopiero wtedy Schetyna będzie mógł ogłosić pełne wewnętrzne zwycięstwo i skupić się na walce z PiS o władzę.