Ustawa krajobrazowa czy ustawa reklamowa?

Ustawa krajobrazowa, wbrew swojej nazwie, odnosi się do dwóch sfer. Na poziomie sejmiku województwa dotyczy stricte kwestii krajobrazu, nakładając na wojewódzki szczebel samorządu terytorialnego obowiązek sporządzania tzw. audytów krajobrazowych. Natomiast w przypadku gmin mamy do czynienia z ustawą reklamową i dodatkowym źródłem dochodów dla gminnej kasy. Koniec z estetycznie wątpliwą reklamową samowolką.

Nowa ustawa w pierwszej kolejności chroni krajobraz, ale również pośrednio bezpieczeństwo ruchu drogowego. Ustąpiły im nieco do tej pory stawiane wyżej interesy gospodarcze poszczególnych podmiotów – na przestrzeni publicznej napotkają one liczne nowe utrudnienia. Ustawa o zmianie niektórych ustaw w związku ze wzmocnieniem narzędzi ochrony krajobrazu– bo taka właśnie jest jej pełna nazwa, skupia się dość mocno na elementach wizualnych i redefiniuje takie pojęcia jak tablice reklamowe, szyldy, czy urządzenia reklamowe, a do przedmiotów objętych dotychczasowym uregulowaniem, czyli budowli, dodaje także obiekty niezłączone trwale z ziemią, na których widniały do tej pory reklamy, a które były przedmiotem trudności egzekucyjnych.

Rady gminy będą mogły od teraz w formie uchwały określić zasady sytuowania obiektów reklamowych, a także ikazu umieszczania takich obiektów. Co do szyldów – uchwała może określić warunki ich sytuowania, wielkość, czy liczbę na nieruchomości.

Jednak gmina nie pnne parametry, takie jak standardy jakościowe czy materiały budowlane, z których obiekty te mają być wykonane, rozciągając unormowanie aż do całkowitego zaosiada tu pełnej swobody tworzenia, uchwały te obwarowane są bowiem wymaganiami współpracy z organami administracji różnego szczebla, takimi jak regionalny dyrektor ochrony środowiska, wojewódzki konserwator zabytków czy marszałek województwa.

Właściciele nieruchomości z reklamami będą mieli 12 miesięcy na dostosowanie się do takich nowopowstałych uchwał rady gminy. To stosunkowo długi czas, biorąc pod uwagę niespecjalną trudność w usuwaniu reklam, a realny dochód możliwy do uzyskania przez przedsiębiorców z reklamy w czasie roku.

Warunki zabudowy i plany zagospodarowania przestrzennego muszą od tej pory uwzględniać także stan krajobrazu i uchwalone przez sejmiki wojewódzkie audyty krajobrazowe, toteż projekty tych planów będą musiały zostać uzgodnione przez wójta, burmistrza, czy prezydenta miasta z wojewódzkim konserwatorem zabytków.

Tu znowu następuje konieczność współpracy samorządu gminnego z administracją wojewódzką.

W świetle ustawy z dnia 24 kwietnia 2015 r. organy gminne mogą nałożyć na właściciela nieruchomości oszpecającej krajobraz grzywnę w wysokości do 10 tys. zł. w przypadku osób fizycznych i 50 tys. złotych jednorazowo w przypadku osób prawnych i jednostek nieposiadających osobowości prawnej, z nakazem usunięcia lub zmiany tej reklamy jeśli nie odpowiada ona wymogom określonym w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, czy decyzji o warunkach zabudowy. Rozszerzeniem skuteczności tej grzywny jest możliwość jej wielokrotnego nałożenia, jednak łącznie kwoty te nie będą mogły przekroczyć kolejno 50 tysięcy i 200 tysięcy złotych. Karę pieniężną będzie nakładał wójt, a dochód z tej kwoty wpłynie do budżetu gminy. Ponadto w świetle nowych przepisów wykroczeniowych, sąd może orzec o przepadku przedmiotów służących do reklamy.

Kierując się względem bezpieczeństwa drogowego, wprowadzono liczne regulacje dotyczące pasa drogowego. I tak, właściwe organy gminne, powiatowe, czy wojewódzkie, od tej pory będą wydawać zezwolenia na sytuowanie obiektów reklamowych w pobliżu drogi, oczywiście uprzednio zbadawszy, czy nie będą one stanowić zagrożenia dla ruchu.

Specjalne uprawnienia ustawodawca przyznał tu miastom na prawach powiatu, które zamiast zezwoleń, w uzasadnionych przypadkach będą mogły zawierać umowy partnerstwa publiczno-prywatnego, czyli cywilnoprawne umowy warunkujące dzierżawę czy najem takiego fragmentu pasa. Przychody z takiego stosunku będą oczywiście stanowić dochód miasta.

Aby wykluczyć rozproszenie koncentracji u kierujących pojazdami, całkowitym zakazem objęto umieszczanie w okolicach jezdni ruchomych obrazów, zmieniających obraz częściej niż raz na 10 sekund i emitujących zbyt jasne światło. W terenach niezabudowanych, w pasie drogowym, zabroniono sytuowania wszelkich reklam, z wyjątkiem okolic parkingów czy miejsc obsługi podróżnych. Bez wyjątku zakazano imitowania znaków czy urządzeń bezpieczeństwa ruchu drogowego na każdym rodzaju drogi.

Nowym rodzajem dochodu jednostek samorządu terytorialnego będzie od tej pory opłata reklamowa, pobierana od właścicieli nieruchomości niezależnie od tego, czy na urządzeniach posiadanych przez niego będzie w danym momencie eksponowana jakakolwiek reklama. Opłata taka będzie mogła zostać ustanowiona na podstawie wspomnianej wcześniej uchwały dotyczącej warunków sytuowania takich obiektów, wprowadzonej przez radę gminy. Dodatkowo samorządom przyznano uprawnienia do karania finansowego za nielegalne umieszczanie reklam w przestrzeni publicznej objętej uregulowaniem. Z punktu widzenia gmin, ustawa ta będzie funkcjonowała bardziej jako ustawa “reklamowa”, bowiem te jednostki samorządu terytorialnego zyskają uprawnienia do regulowania otoczenia właśnie w takim zakresie – normować będą one nawet najmniejsze wycinki otoczenia.

W świetle wszystkich zmian wprowadzanych przez tzw. ustawę krajobrazową najbardziej doniosłym zadaniem nałożonym na wojewódzki szczebel samorządu terytorialnego jest sporządzenie audytu krajobrazowego – art. 7 pkt 7 ustawy z dnia 24 kwietnia 2015 roku o zmianie niektórych ustaw w związku ze wzmocnieniem narzędzi ochrony krajobrazu. Na przygotowanie pierwszych audytów samorządy wojewódzkie otrzymały czas trzech lat od dnia wejścia w życie ustawy. Audyt krajobrazowy – sporządzany nie rzadziej niż raz na 20 lat – ma być głównym narzędziem realizacji przewidzianej w ustawie powszechnej identyfikacji i waloryzacji krajobrazów. W uzasadnieniu prezydenckiego projektu wskazano trzy funkcje, które ma pełnić audyt w skali całego województwa:

1. Identyfikacja i scharakteryzowanie typów krajobrazów w oparciu o klasyfikację ustaloną w rozporządzeniu;

2. Waloryzacja krajobrazów – jej celem jest określenie wartości wszystkich krajobrazów, a przez to wskazanie krajobrazów szczególnie cennych, nazywanych zgodnie z terminologią ustawową, krajobrazami priorytetowymi;

3.Ustalenie zagrożenia dla rozpoznanych krajobrazów priorytetowych – analiza tych zagrożeń poprzez zawarte w audycie rekomendacje i wnioski ma pomóc w ochronie krajobrazów za pomocą dostępnych już środków prawnych (jak np. ustanowienie parku krajobrazowego).

Jeśli chodzi o kryteria klasyfikacji, sposoby oceny zidentyfikowanych krajobrazów i wskazywania krajobrazów priorytetowych, szczegółowy zakres i metodologię audytu krajobrazowego, ustawa zawiera jedynie upoważnienie do wydania rozporządzenia przez Radę Ministrów określającego wspomniane kwestie – tak więc na dzień dzisiejszy trudno mówić o kryteriach, jakie będą towarzyszyły przeprowadzanym audytom poza ogólnymi ramami wymienionymi w ustawie – jakimi ma być uwzględnienie właściwej ochrony krajobrazów, konieczności zachowania krajobrazów będących źródłem tożsamości narodu polskiego, ocenianie krajobrazów przede wszystkim z punktu widzenia przyrodniczego i kulturowego znaczenia danego krajobrazu, jego stanu zachowania i częstości występowania na obszarze kraju. W samym audycie musi znaleźć się także lokalizacja i granice istniejących na terenie danego województwa parków kulturowych, narodowych, rezerwatów przyrody, parków krajobrazowych, obszarów chronionego krajobrazu, obiektów znajdujących się na listach Światowego Dziedzictwa UNESCO, obszarów Sieci Rezerwatów Biosfery UNESCO (MaB) lub obszarów i obiektów proponowanych do umieszczenia na tych listach.

Jedną z nowości wprowadzonych przez ustawę z dnia 24 kwietnia 2015 roku do ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym jest definicja legalna wspomnianego już „krajobrazu priorytetowego”, które to pojęcie wiąże się z istniejącą już w ustawie o ochronie przyrody instytucją „obszaru chronionego krajobrazu”. Wraz z obecną nowelizacją w granicach takiego krajobrazu sejmik województwa w drodze uchwały wyznacza strefę ochrony krajobrazu stanowiącą „przedpola ekspozycji” (czyli np. zbiorniki wodne, zbocza umożliwiające ekspozycję panoram), osie i punkty widokowe oraz obszary wyróżniające się lokalną formą architektoniczną – w każdym razie obszary te muszą być istotne dla zachowania walorów krajobrazowych.

Co godne podkreślenia, przy tworzeniu takich stref ochrony organ samorządu wojewódzkiego powinien zapewnić możliwość udziału obywateli w sporządzeniu projektu uchwały.

Ustawa krajobrazowa wprowadza również w strefie ochrony objętych miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego zakazy lokalizowania nowych obiektów budowlanych i zalesiania, natomiast na obszarze stref ochrony nieobjętych miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego zakazane jest, podobnie jak wcześniej, lokalizowanie nowych obiektów budowlanych i zalesianie, ale także lokalizowanie nowych obiektów budowlanych odbiegających od lokalnej formy architektonicznej lub nowych obiektów budowlanych o wysokości przekraczającej 2 kondygnacje lub 7 m.

Warto zwrócić uwagę na to, że istniejące już obiekty budowlane wzniesione przed dniem wejścia w życie uchwały wprowadzającej strefę ochrony a naruszające jej przepisy nie wymagają dostosowania, choć na wniosek właściciela, którego obiekt budowlany rażąco narusza przepisy, samorząd województwa może pokryć koszty dostosowania obiektu budowlanego do wymagań uchwały wprowadzającej strefę ochrony, co przenosi z kolei ciężar finansowy na organy administracyjne.

Na poziomie województwa ustawa rzeczywiście będzie „ustawą krajobrazową” – dzięki przyjętym przez Sejm zmianom szczątkowe i rozproszone dotychczas uregulowania w zakresie ochrony krajobrazu zostały rozbudowane i wzmocnione.

Od wejścia w życie ustawy, ręce pełne pracy będą miały organy administracji rządowej i pozarządowej, co w przyszłości może skutkować faktycznym polepszeniem jakości krajobrazu widzianego z okna, nie tylko tego samochodowego. Na faktyczne efekty rozwiązań obywatele będą musieli jednak zaczekać. Widoczne one będą bowiem dopiero w perspektywie kilkuletniej.